„Czuła przewodniczka” Natalii de Barbaro okazała się hitem. Nie tylko za sprawą pióra autorki. Ta książka była po prostu potrzeba. Zamknięte w sobie kobiety, poświęcające się dla dobra innych i zapominające o swoich potrzebach mogły wreszcie przekonać się, że nie są same. To jednak nie wszystko. Książka wskazała im drogę ku Czułej Przewodniczce, dzięki której życie nabiera lekkości i radości.
Dla kogo jest książka „Czuła przewodniczka”?
„Czuła przewodniczka” to książka napisana przez kobietę dla kobiet, która zebrała fantastyczne recenzje i została bestsellerem Empiku w 2021 roku. Pewne osoby mogą jednak być rozczarowane lekturą, głównie ze względu na jej formę. Warto więc od razu uprzedzić, że „Czuła przewodniczka” NIE jest podręcznikiem ani poradnikiem. Styl autorki jest lekki, dygresyjny, przypomina bardziej esej, w którym wymieszały się różne informacje: wiedza psychologiczna, odniesienia do popkultury, a także doświadczenia zawodowe i życiowe Natalii de Barbaro.
Książka przypadnie go gustu przede wszystkim kobietom, które:
- lubią książkę „Biegnąca z Wilkami”, którą napisała Pinkola Clarissa Estes; przede wszystkim dlatego, że obie lektury dotykają podobnej tematyki, czerpią z różnych opowieści i metafor,
- szukają odpowiedzi na pytanie, czym jest kobiecość i jak o siebie dbać,
- pragną zrozumieć swój wewnętrzny świat i dążą do samorozwoju.
Z czego składa się kobieca psychika?
Psycholodzy od dawna zgadzają się, że tożsamość człowieka nie jest monolitem. W naszym wewnętrznym świecie istnieje wiele postaci i głosów, które ścierają się między sobą. Przykładowo, Eric Berne, twórca analizy transakcyjnej, podzielił „Ja” na trzy części: Dorosły, Dziecko i Rodzic. Zygmunt Freud zaproponował podział na id, ego i superego, z kolei Torry Higgins mówił o ja przedmiotowym, ja podmiotowym i ja powinnościowym.
Swój podział (w odniesieniu do „Ja” kobiet), zaproponowała również Natalia de Barbaro. Wyróżnia ona następuję części:
- Potulna – jest to „niewystarczająca dobra” część siebie, która zawsze stawia potrzeby innych ponad swoje,
- Królowa Lodu – w nawiązaniu do słynnej baśni jest to część jaźni, która „zamraża swoje serce”, jest oschła, ale też świetnie zorganizowana, co pozwala jej odnosić sukcesy za sprawą agresywnej rywalizacji,
- Męczennica – część „Ja” , która dąży do samopoświęcania się, co staje się uciążliwe nie tylko dla samej kobiety, ale i jej otoczenia,
- Czuła Przewodniczka – to część, która pragnie podążać za marzeniami, ma w sobie duże pokłady dobroci i wyrozumiałości, zarówno dla samej siebie, jak i innych.
Każdy z tych stanów może manifestować się w życiu kobiety, pewne fragmenty będą dla niej jednak bliższe, a inne dalsze. Wynika to z przekonań, doświadczeń, wzorców kulturowych. Niezależnie od schematów myślenia i postępowania, na każdym etapie można znaleźć w sobie Czułą Przewodniczkę i dać jej sobą poprowadzić.
Jak odnaleźć w sobie Czułą Przewodniczkę?
Kultura i wychowanie nakładają na kobiety ogromny ciężar. Mają one poświęcać się dla rodziny, być grzeczne (nawet jeśli ktoś je rani czy prowokuje) i altruistyczne. Gdy kobieta osiąga sukcesy, często musi stać się „gruboskóra” i nie okazywać emocji, ponieważ spostrzegane jest to jako słabość. Stąd kobiety utalentowane, piękne i utytułowane, które zarazem odbierane są zimne i mało empatyczne. Nie musi jednak tak być.
Na początek należy dać sobie przyzwolenie na bycie taką, jaką się jest, na wyrażanie swoich emocji czy dzielenie się swoim zdaniem. Choć presja ze strony środowiska bywa ogromna, każda kobieta sama decyduje, czy jej ulegnie.
(…) wszelkie wymogi, oczekiwania, przygany mają znaczenie tylko wtedy, kiedy wpuszczam je do siebie i, mówiąc językiem psychologii, internalizuję, czyli uwewnętrzniam. Presja zazwyczaj powstaje na zewnątrz, ale działa we mnie dopiero wtedy, kiedy otworzę jej drzwi (…). Im dłużej żyję, tym bardziej staje się dla mnie wyraźne, że odpowiedzialność za uleganie tej presji jest po mojej stronie.
Czuła Przewodniczka to ta część „Ja”, która mówi: jesteś wystarczająco dobra, zasługujesz na szczęście, możesz osiągnąć sukces. Pozwala ona podążać za swoimi marzeniami i talentami. Jedną z najważniejszych rad autorki jest to, aby przestać się bać. Trzeba umieć znaleźć dla siebie wyrozumiałość, jak również zadbać o swoje granice i potrzeby. Należy mówić i myśleć o sobie samej dobrze oraz próbować rozumieć innych osoby, zamiast pielęgnować w sobie gniew czy rozczarowanie.
„Czuła przewodniczka” to książka, która wlewa w serce nadzieję i pozwala czytelniczce spotkać się samej ze sobą. To drogowskaz w drodze do samospełnienia. Dla mnie osobiście cenne jest to, że Natalia de Barbaro, psycholog i trener, pisze o swoich chwilach słabości i rozterkach. Okazuje się, że każda z nas, niezależnie od wykształcenia czy dokonań, ma własne dylematy i życiowe zawirowania. Nie warto więc siebie karać czy umniejszać. Zamiast tego lepiej jest znaleźć w sobie czułość.